| Achtergrondinformatie: Het begon allemaal met het feit dat de relativiteitstheorie van Einstein eigenlijk geen rekening houdt met de onzekerheidsprincipes van de quantumtheorie (Einstein geloofde niet in deze kwantumtheorie, vandaar zijn beroemde quote: ÂGod dobbelt nietÂ). In het grootste gedeelte van de het heelal speelt dit meestal geen rol, aangezien de ruimtetijd op zeer grote schaal gekromd is terwijl daarentegen de kwantumeffecten zich op zeer kleine schaal afspelen. In de buurt van een singulariteit zullen beide schalen echter overeenkomen en zullen kwantumzwaartekrachtseffecten een belangrijke invloed uitoefenen. Uitleg: Volgens de kwantumtheorie is de grondtoestand van een slinger Âde toestand met de geringste energie- niet de rusttoestand op het laagste energiepunt, waarbij de slinger naar beneden wijst. Dat zou namelijk tegelijkertijd een vaste bepaling van plaats en snelheid zijn wat indruist tegen het onzekerheidsprincipe van Heisenberg die een exacte meting van plaats en snelheid op hetzelfde moment uitsluit (zie algemene chemie hoofdsuk 6 dacht ik). De grondtoestand van een slinger heeft dus tegen de verwachtingen in geen energiewaarde van nul (vooraleer er iemand komt aandraven met potentiële energie, deze is hier niet relevant aangezien we op kwantumschaal werken). Zelfs in de grondtoestand moet een slinger of elk oscillerend systeem een zekere minimale hoeveelheid zogeheten nulpuntfluctuaties hebben. Deze duiden erop dat een slinger niet noodzakelijkerwijs precies naar beneden hoeft te wijzen, maar dat er eveneens een waarschijnlijkheid bestaat dat hij in een kleine hoek ten opzichte van de loodlijn kan worden aangetroffen. Zo zullen golven in het Maxwellveld (dit kan je beschrijven als een combinatie van golven van verschillende golflengte, bv een elektrisch of magnetisch veld) zelfs in een vacuüm of de laagste energietoestand niet exact nul zijn, maar een kleine omvang hebben. Hoe hoger de frequentie van de slinger of golf, des te groter de energie van de grondtoestand. | |
|
